Precies negen maanden zitten er tussen de eerste letters die ik voor dit boek aan het papier toevertrouwde, en de laatste zinnen die ik nu schrijf. Oftewel: de zwanger- schap is volbracht. Ik ben meer dan tevreden over het eindresultaat. Bij de start dacht ik dat mijn vriend Marco de schrijver zou zijn maar tot mijn eigen ongeloof werd ik dat zelf. En Marco werd de eindredacteur van dit voor mij bijzondere boek.
Geloof me: ik heb echt nog nooit een boek gelezen, laat staan zelf een paar pagina’s geschreven. Toch heeft het me heel veel plezier en nieuwe inzichten opgeleverd. Ik heb mijn hele leven als een film opnieuw kunnen afspelen en belangrijke zaken kunnen opschrijven. Ook veel fijne, trieste en bijzondere voorvallen die het boek niet hebben gehaald. Ik ben geslaagd in wat ik wat ik me vooraf had voorgenomen. Heb echt geprobeerd dicht bij mezelf te blijven. En alles gedaan om andere mensen niet te beschadigen. Mocht iemand het anders ervaren, dan op voorhand mijn welgemeende excuses.
Wat mij bij het schrijven is bijgebleven, zijn de problemen waar ik jarenlang mee heb geworsteld. Vooral mijn taalprobleem: ik kan maar zeer beperkt woorden op volgorde onthouden en beheers niet of nauwelijks vreemde talen. Het heeft me in de dagelijkse praktijk veel ongemak opgeleverd. Extra bijzonder is dat ik dit, naar aanleiding van het boek, met veel mensen heb kunnen delen, maar desondanks niet altijd werd begrepen.
Enkele maanden geleden ging ik met mijn vriendengroep een hapje eten bij de Griek. Wij waren mooi compleet met ons zevenen. Ik zei tegen de jongens dat ik nog een leuk nieuwtje had en dat ik graag het woord wilde geven aan mijn woordvoerder. Waarbij ik naar Marco wees. Hij moest eerst wel even lachen, want deze introductie had hij niet zien aankomen. Marco vertelde over mijn droom (die in de proloog beschreven staat), dat ik een boek ging uitbrengen en dat hij als eindredacteur was gevraagd. Terwijl hij het verhaal vertelde, vroeg hij mij om de problemen te verduidelijken waar ik tegen aanliep. Ik gaf aan dat we altijd en overal worden geconfronteerd met de Engelse taal. Ook benoemde ik mijn andere handicap, namelijk dat ik maar weinig woorden letterlijk achter elkaar kan onthouden. Dat dit telde voor Sinterklaasliedjes tot de hits van mijn favoriete artiesten. Een aantal jongens uit de groep begreep echt niet waar ik het over had. Sterker nog: ze bleven ook na mijn uitleg volharden in het gebruiken van Engelse termen die voor hen zo vanzelfsprekend waren.
Ik sloot ons gesprek af met een toelichting op mijn droom inclusief de onderstaande punten A, B en C:
A Ik spreek nagenoeg geen Engels.
B Uit onderzoek blijkt dat ruim 10 procent van de Nederlanders
geen Engels kan lezen. Dan weet je dat het niet slim is om in
een Nederlandstalig boek een omslag met een Engelse titel te
gebruiken.
C Zo kun je iemand die goed Engels beheerst,
een commerciële blunder besparen.
Dit was de basis voor mijn levensformule: A + B = C.
A Weet wat je tekortkomingen zijn.
B Maak van je nadeel een voordeel.
C Dan ben je knap van dommigheid.
